و آنگاه که خود را مالک خود انگاشتند و فراموش کردند مخلوق بودن خود را و اینکه صاحب دارند و خالق و آن هنگام که توانگران خود را صاحب حیات و بقای خود دانستند و تهیدستان نیز خیال کردند که اگر هم چون توانگران به خود اتکا کنند، میتوانند از چنگال بیماری مهلک نجات یابند، همه از شهر جهت فرار از بیماری و مرگ گریختند و آن زمان خداوند فراموش شد. آنان از یاد بردند که مملوکاند و مخلوق. به ناگاه عذابی بس عظیمتر، همگان را به خواب ابدی فرو برد؛ خوابی برخاسته از غفلت و فراموشی پروردگار.

… سالها از مرگ غافلین گذشت. آن مردمان که هزاران نفر بودند، بدنهایشان پوسید و تودهی استخوانهایشان در خارج از شهر، گوشهای جمع شد و تپّه ای استخوانی سالها نماد عبرتی بود برای آیندگان.

تا اینکه مردی از دیار خورشید پا به بیابان نهاد و با دیدن این استخوانها آهی از افسوس کشید و به حال آنان گریست؛ از پیشگاه صاحب و خدای خود برای آنان طلب بخشش نمود و با او داد سخن داشت و به نجوا پرداخت که بار خدایا! تو توانایی در دوباره زنده کردن مردگان، همان گونه که ایشان را میراندی![۱]

و به قطع زنده نمود خداوند آن مردگان را از روی فضل و مهربانیش؛ چرا که آن بزرگمرد نبی و خلیفه ی او بود بر روی زمین و پاک دلی که از یاد خدایش غافل نمیشد.[۲] و امروز این ماییم که از پس قرنها غفلت پا به عرصهی وجود نهادهایم؛ اما آیا عبرت میگیریم از گذشتگان خود و می اندیشیم در کردار و آیندهی خود؟

و ای کاش در فکر کار خویش بودیم. در هراسم از اینکه ما را مرگی بزرگتر از گذشتگان فرا گرفته باشد؛ مرگی که در آن هیچ روشنایی نباشد و این مرگ، مرگِ قلبهاست؛ تیرگی خاطره هاست؛ غفلت از یاد خدا![۳]

و استخوانهای متحرک امروز چه فرقی میکنند با استخوانهای انباشتهی دیروز؟!

آیا امروز زندگی ما رنگ و بوی خدایی دارد؟

سؤال من این است که اگر امامِ زنده و صاحبِ عصر و زمان نداشتیم چگونه میزیستیم و چه فرقی با امروزمان میکرد؟

آیا بسنده کنیم به همین حد که هر ساله تنها جشنی برای ولادتش گیریم و فراموشش کنیم تا …

و امروز این قلبهاست که مردهاند؛ سالیانی است که کمتر کسی متذکر این مطلب است.

خدا نکند که ما مصداق ﴿ صُمٌّ بُکمٌ عُمْىٌ فَهُمْ لا یرْجِعُونَ ﴾[۴] باشیم که کر و لال و کور شده باشیم و هیچ چیز را نبینیم و آنچه از یاد برده باشیم این باشد که ما صاحب داریم!

و شاید دوباره مردی از خورشید بیاید که دست به دعا بردارد و برای زنده شدنمان درخواست نماید.

نه، نه! مطمئن باش؛ قطعاً میآید؛

او خواهد آمد …

او همان صاحب و ولینعمت اصلیمان است. اوست که: ﴿ یحی الاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها ﴾[۵]

 هموست که زنده میکند زمین را پس از مردنش[۶] در حالی که:« اِنَّهُم یرَونَهُ بَعیداً وَ نَراهُ قَریباً.»[۷]

//****************************************************************************

منابع:

[۱]. داستان شهری از شهرهای شام که هفتاد هزار خانه بودند و طاعون در آن جا شایع شد و… این داستان در سورهی بقره آیهی ۲۴۳ به اجمال بیان شده. شرح آن در کتاب حیات القلوب باب چهاردهم آمده است.

[۲]. این شخص، پیامبر خدا- حزقیل علیه السلام- بود (بر طبق احادیث)؛ حیات القلوب، باب ۱۴٫

[۳]. اشاره به: اعراف(۷): ۱۷۹: ﴿ لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها… اُولئِکَ هُمُ الغافِلُونَ ﴾

[۴]. بقره(۲): ۱۸٫

[۵]. حدید(۵۷): ۱۷٫

[۶]. تفسیر کنزالدّقائق، ج ۱۳، ذیل آیهی ۱۷ حدید:« خداوند زمین را بهوسیلهی حضرت قائم علیه السلام زنده می کند، پس از مرگ زمین؛ منظور از مرگِ زمین کفرِ اهلِ زمین است و کافر در واقع مرده است.»

[۷]. همانا آنان (ظهورِ) او را زمانی بس دور میشمرند و ما آن را نزدیک میدانیم؛ مفاتیح الجنان، فرازی از دعای عهد.
منبع: گروه فرهنگی امیدواران